BLOG: Respect voor de ambulancebemanning

15 januari 2020

Eens iets heel anders. Ik mag de Officier van Dienst – Geneeskundig (OvD-G) opleiding (en functie) gaan doen. Voor mij erg tof om naast mijn ervaring als Officier van Dienst-Bevolkingszorg en bevelvoerder brandweer, deze rol in de geneeskundige wereld te gaan vervullen. In het kader van die opleiding ben ik alvast twee diensten meegegaan op de ambulance. Graag wijd ik deze keer mijn maandelijkse blog aan de ambulance!

Als brandweerman kom ik met enige regelmaat mensen van de ambulance tegen. Meestal tijdens ongelukken en reanimaties. Nu moet ik zeggen dat de samenwerking tussen de twee hulpdiensten tijdens deze inzetten vrijwel altijd goed verloopt. In die zin had ik de ambulancezorg altijd al hoog staan. En ook in mijn dagelijkse werk hoor en zie ik regelmatig wat over onze ambulancedienst. Een mooie club met mensen die gewoon goed hun werk doen. Dat was mijn beeld. Met die insteek ging ik dus vol goede moed naar de ambulancepost aan de Bootjessteeg in Zwijndrecht!

Ik wil niet persé de twee diensten doornemen. We hebben verschillende ritten gehad, van A1 tot aan een B-vervoer en alles wat daar tussenin zit. Geen grote heftige ongelukken, maar gewoon het dagdagelijkse werk van deze professionals. Tijdens deze twee diensten vielen mij een aantal dingen op.

De ontspanning tijdens de inzetten

De rust en professionaliteit waarmee de chauffeur en de verpleegkundige aan de slag gaan, is prachtig om te zien. Ondanks dat ze de meeste diensten weer wisselen van collega, zijn ze toch soepel op elkaar ingespeeld. Medicijnen worden klaargelegd, een infuus wordt geprikt, de spalk wordt klaargelegd, enzovoorts. Dit alles zonder daar veel woorden aan vuil te maken. Ze begrijpen elkaar direct.

Snel kunnen schakelen

Een ander element, waar ik vooraf wat minder bij heb stilgestaan, zijn de sociale vaardigheden. Zeker vanuit de brandweer zijn we meer gewend gewoon ons ding te doen. De ambulancebemanning heeft juist altijd met mensen te maken. De ene patiënt is vrolijk, de andere wat nors en de volgende persoon heeft nog een kindje bij zich. Is dit laatste het geval dan worden er grappen gemaakt met het kleine kindje, zodat hij of zij geen eng gevoel aan de ambulance overhoudt. Maar het betekent ook dat er op een andere manier wordt gesproken tegen diegene die ‘maar een beetje loopt te piepen’. Of juist weer heel cynisch of zorgzaam aan de andere kant. Het is voor de ambulancebemanning steeds weer schakelen aan de hand van de casus.

Toewijding

Het andere wat er voor mij echt uitsprong is de toewijding. Ineens ging het slecht met een patiënt in de ambulance. Dan zie je het gevecht ontstaan tussen leven en dood. Alles wordt op alles gezet om de patiënt te helpen. Als meeloper kom je in een filmscène terecht. Snelle acties. Even iets opzoeken. Nog even dit proberen. En ga zo maar door. Totdat je aankomt in een ziekenhuis, dan staat de boel klaar en wordt er een overdracht gedaan. Eigenlijk net als in een crisissituatie. Er wordt geplot, gesproken, gecheckt en overgedragen. Dan is het aan het ziekenhuis, en keert de rust weer terug in de ambulance. Een kippenvelmomentje…

Daarom via dit blog een klein bedankje aan de ambulancebemanning die zo gastvrij waren om mij alle ins- en outs van hun prachtige vak te laten zien.

Disclaimer

Dit blog is geschreven door Jos Bal (destijds Beleidsadviseur GHOR), omdat ik om ik het leuk vind om af en toe informatie te delen over risico-, crisismanagement en de GHOR. Bovendien vind ik dat we vanuit de Veiligheidsregio, als deskundige op het gebied van crisisbeheersing, onze kennis en ervaring zoveel mogelijk moeten delen. Overigens reflecteert deze blog mijn eigen visie en niet die van de Veiligheidsregio Zuid-Holland Zuid of de GHOR.